Dzielnica Żydowska we Wrocławiu, dzisiejsza ul. Św. Antoniego |
Dokument Statutu Kaliskiego wydany przez Bolesława Pobożnego nadał śląskim Żydom korzystne przywileje, a w szczególności opiekę wojewody i możliwość organizowania swoich własnych wspólnot religijnych. Ponadto Żydzi mogli bez przeszkód podróżować, zajmować się udzielaniem pożyczek pod zastaw a zabicie Żyda miało być karane śmiercią.
Przywilejom nadanym Żydom sprzeciwiał się naturalnie od samego początku kościół katolicki, który widział w rosnących gminach żydowskich poważne zagrożenie. Hierarchowie kościelni z diecezji wrocławskiej nakazali Żydom w 1267 roku mieszkać w oddzielnych dzielnicach i nosić wyróżniające ludność żydowską charakterystyczne szpiczaste czapki. Dodatkowo Żydzi mieli zakaz przebywania w miejscach publicznych wspólnie z chrześcijanami, nie mogli też piastować żadnych urzędów publicznych. Antyżydowskie uchwały potwierdzały kolejne synody papieskie w 1279 r. w Budzie i w 1285 r. w Łęczycy, jednakże szczęśliwie prawo wobec Żydów nie było na ziemiach śląskich tak restrykcyjnie przestrzegane jak w innych częściach Europy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz